Poema inédito de Xabier P. DoCampo


Ó entrar na palleira o Pepe de Breixo

caeulle na testa un cacho de queixo.

Mirou cara a trave. De onde viría?

Ollou de arredor. Quen o tiraría?

Baixouse por el. Pillouno na man

e ó tempo berraba: Mandádeme o pan!

E mira por onde, meu dito, meu feito,

o pan que pedía pegoulle no peito.

-Carai! –dixo Pepe-, hai que ter coidado,

se pido unha grade estou amolado.

Pero hai que ir a modo. Hai que ir probando.

Mandade cen pesos para ir tirando!

E mirade amigos que cousa pasou,

un por un, cen pesos o teito ceibou.

Zoupa que te zoupa. Bate que te bate,

deixaron ó pobre feito un monifate.

Carafio! –exclamou-. Pois vaia follón

se chego a pedir que mande un millón.

Haiche que ser listo e saber pedir,

isto hai que pensalo, hai que discernir.

Nin grades nin cartos, nin –claro- centellas

porque nunha destas arríncanme as cellas.

As cousas que pido mancan, zoupan, petan.

Xa que as necesidades a min non me apretan,

sexas trave ou cango, como ti es tan fero,

se non dás con xeito eu xa non cho quero.

 

Este poema, rescatado por María Xesús Fernández, permanecía inédito e sen título como testemuña de forma manuscrita  o propio autor. Publícase coincidindo co 78 aniversario do seu nacemento e a celebración na Coruña da primeira edición de Polavila Docampo.


 

Foto do autor: Distrito Xermar (2013). 

Comentarios

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

Ciclo de cinema: Xabier P. DoCampo na memoria

Imaxe
Ademais de mestre, escritor, contacontos e un incansábel promotor da lingua e a cultura galega e da lectura, Xabier P. DoCampo foi un gran cinéfilo, un deses que non sería quen de contar as horas que na súa vida pasou na escuridade dunha sala. Esta paixón fíxose explícita n’ A nena do abrigo de astracán (2018), estruturada en sete capítulos con títulos de películas clásicas, as sete que a nena protagonista ve nas sesións dos domingos e lle serven de refuxio e de aprendizaxe fronte as miserias e crueldades da Galiza da posguerra. Para ela, igual ca para o autor, o cinema é unha xanela ao mundo, mais o cinema, o mellor cinema, fala sempre de nós: axúdanos a entender o que pasa fóra e o que nos pasa por dentro, a comprender e a comprendérmonos. É unha xanela, mais tamén é un espello. Nunha homenaxe ao autor chairego, pois, o cinema non pode non estar presente. Abre o ciclo A cinta branca de Michael Haneke, que tanto lle gustou e que, no seu estudo das raíces do mal, conecta ben coa que ...
Ler máis

Polavila Docampo 2024

Imaxe
A Polavila Docampo é unha homenaxe pública e itinerante ao mestre e escritor Xabier Docampo, que terá lugar cada ano nunha provincia e cidade distinta, o 5 de abril, coincidindo coa data do seu nacemento. A deste ano é a primeira e celebrarase no Fórum Metropolitano da Coruña (Rúa Río de Monelos, 1). Nela participarán poetas, músicos, narradoras/es orais, cantoras, escritoras e escritores e outras amizades. Por suposto, pode asistir calquera persoa que o desexe. Aquí vos deixamos o programa da xornada do 5 de abril : 18:00- 18:15 horas: apertura da Polavila , da exposición bibliográfica sobre Xabier DoCampo e das adhesións recibidas de bibliotecas escolares, no vestíbulo do Fórum Metropolitano. 18:15 – 19:00 horas: Vouche contar un conto , sesión de contos para público familiar na sección infantil da Biblioteca do Fórum Metropolitano. Require inscrición previa .  19:00 – 19:45 horas: Catro cartas , lectura pública e continuada deste libro a cargo de amizades de Xabier DoCampo,...
Ler máis

Xavier Senín e as súas lembranzas con Xabier na Polavila Docampo 2024

Imaxe
Coñecín a Xabier haberá 50 anos. Os nosos destinos cruzáronse ata nacer nunha fonda e sincera amizade. A vida de Xabier abrangueu moitas facetas: foi mestre, fixo cine, traballou no teatro, na radio… Tiven a honra de coñecer da súa propia boca os seus primeiros contactos coas letras. Aínda que non naceu rodeado de libros, a súa casa non era allea á literatura porque seu pai, muiñeiro, contaba os contos coma ninguén. Escoitar o pai seica era unha verdadeira regalía, e aquel rapaz quedou para sempre enguedellado nas palabras. Así, coma quen seitura, foi recollendo historias, sucedidos... De Raimundo, o pai gardou o vocabulario do muíño: a canle, as moas, o eixe, o aliviadoiro, o inferno… Tamén aprendeu de Tomás, o seu padriño zapateiro, que xuntaba arredor da súa banca veciños desexosos de escoitar o que narraba. El ensinoulle o oficio e «o orgullo das cousas ben feitas e rematadas»: a subela, a bigornia, o pau do burro, o sacabocados… Xabier gabábase de saber solar uns zapatos se dispo...
Ler máis